ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಿ ಬಹಳ ದಿನಗಳೇ ಆಗಿದ್ದವು, ನಾನು ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು ಸಿಟಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ.
ಮೊನ್ನೆ ಮುಂಬೈ ಹೋಗುವಾಗ, ಮನೆಯಿಂದ ಸಿಟಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ನಾನೂ ನನ್ನಾಕೆ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ಗೆ ಹೋದೆವು.
ಆಗಲೇ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು, ಇದನ್ನು ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಹೇಳಬೇಕೆಂದು. ಅದಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ ತಡೆಯಲಾರದೆ ನನ್ನಾಕೆಗೆ ಹೇಳಿದೆ, ಹೇಳಿ ಬೈಸಿಕೊಂಡೆ.
ಹೌದು, ಏಕೋ ಏನೋ, ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂತು ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುವಾಗ ಯಾವುದೇ ಹುಡುಗಿ, ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ನೋಡಲಿ, ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಏನೋ ಒಂದು ತರ ಢವ ಢವ, ಒಂಥರಾ ಕಸಿವಿಸಿ, ಒಂಥರಾ ಮೈ ನಡುಗತ್ತೆ.
ಮೊನ್ನೆ ಆದದ್ದೂ ಅದೇ. ಅದನ್ನೇ ನನ್ನಾಕೆಗೆ ಹೇಳಿ ಬೈಸಿಕೊಂಡೆ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಕೂತಿದ್ದರೂ ಹಾಗೇಕೆ? ಅದು ಹಾಗೇನೇ.
ನಾನು ನನ್ನ ೧೦ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ, ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯವಾಗಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. (ಈಗಿನವರು ಇನ್ನೂ ಸಣ್ಣ ವಯ್ಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಬಸ್ಸು, ರೈಲು, ವಿಮಾನಯಾನ ಮಾಡಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಮ್ಮಮ್ಮನಿಗೆ ನಾನು ಮಾಡಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಒಂದು ಸಾಹಸ, ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ದಿನದ ಪ್ರಯಾಣ ಒಬ್ಬ ಯೋಧನ ದಿನಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು. ಈಗಲೂ ಅದನ್ನು ಬಂದವರೆದುರು ಹೇಳಿ ನನ್ನ ಗುಣಗಾನ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ). ನನ್ನ ಶಾಲೆ ಮನೆಯಿಂದ ೧೦ ಕಿ ಮೀ ದೂರ, ಎರೆಡೆರಡು ಬಸ್ಸು ಬದಲಾಯಿಸಿ ನಾನೂ ನನ್ನ ಅಕ್ಕ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ನಾವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಮ್ಮಂತೆ ಸಾವಿರಾರು ಜನ ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಈಗಲೂ ನಿತ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಆಗಲೂ ಅಷ್ಟೇ, ಹೌದು ಅದೇ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದೆ, ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂತು ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುವಾಗ ಯಾರಾದರೂ ಹುಡುಗಿಯರು ಬಂದರೆ ಸಾಕು, ಮೈಯ್ಯೆಲ್ಲಾ ಕಂಪನ, ಒಂಥರಾ ಢವ ಢವ ಎದೆಯಲ್ಲಿ. ಹುಡುಗಿಯರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ವಯ್ಯಸ್ಸಿನ ಬೇಧವಿಲ್ಲ. ಸಣ್ಣವರಿದ್ದರೂ ಹಾಗೆ ದೊಡ್ಡವರಾದರೂ ಅಷ್ಟೇ. ಆಗಿಂದನೇ ಶುರುವಾಗಿದ್ದು.
ಮುಂಚೆ ಇನ್ನೂ ಸಣ್ಣಾವನಿದ್ದಾಗಲೂ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ, ಅಮ್ಮ ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ , ಆಗೆಲ್ಲಾ ಹೀಗಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.(ಹೌದು, ನನಗಿನ್ನೊ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ).
ಪ್ರೌಢಶಾಲೆಯ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಲಿಲ್ಲ, ಸೈಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಹೋದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು. ಆದರೂ, ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂತು ಹೋಗುವಾಗ ಹೀಗೆ ಆಗುತ್ತಿದ್ದುದುಂಟು.
ಇನ್ನು ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಆಗಾಗ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ವಯಸ್ಸೂ, ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಎರಡೂ ಹೆಚ್ಚಿತ್ತು. ಆಗ ಯಾರಾದರೂ ಹುಡುಗಿಯರು ಬಂದರೆ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನಡುಕ (ನಡುಕ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಅದೊಂಥರಾ ಕಂಪನ ಎಂದಷ್ಟೇ ಹೇಳಬಹುದು) ಉಂಟಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಯಾವುದಾದರೂ ನಿಲ್ದಾಣ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದರೇ ಸಾಕು, ಆಗಲೇ ಢವ ಢವ ಶುರು ಆಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಇಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ, ಹುಡುಗಿಯರ ವಯ್ಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬೇಧವಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹೆಂಗಸರು ಬಂದರೂ ಹೀಗೇ ಆಗಲು ಶುರುವಾಯಿತು. ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಮುದುಕಿಯರನ್ನು (ಕ್ಷಮಿಸಿ, ವಯಸ್ಸಾದ ಹೆಂಗಸರು) ನೋಡಿದಾಗಲೂ ಇದು ಹೀಗೇನೆ. ಎನ್ಮಾಡಲಿ ನಾನು ಬೆಳೆದು ಬಂದ ವಾತಾವರಣವೇ ಹಾಗಿತ್ತು.
ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ, ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣವೇ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು, ಬಹುಶಃ ನಿಂತೇ ಹೋಯಿತು ಎನ್ನಬಹುದು. ಬೆಲ್ ಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಕಂಪನಿಯದ್ದೇ ಬಸ್ಸಿತ್ತು, ಆನಂತರ ನನ್ನದೇ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನ, ತದ ನಂತರ ಕಾರು. ಹೀಗೆ ಬಸ್ಸಿನ ಸಂಪರ್ಕ ಕ್ರಮೇಣ ನಿಂತೇ ಹೋಯಿತು. ತೀರಾ ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣ, ನಂತರ ನನ್ನ ಢವ ಢವ....
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣವೇ ಸುಖಕರ, ಒಂಥರಾ ಆನಂದ(ಢವ ಢವ ಅಲ್ಲ). ಟ್ರಾಫಿಕ್ನ ಕಿರಿ ಕಿರಿ ಇಲ್ಲ, ಮೈ ಕೈ ನೋವು, ಬೆನ್ನು ನೋವಿಲ್ಲ. ಧೂಳು, ಪೆಟ್ರೋಲ್ ದುಡ್ಡು ಅನ್ನುವಂತಿಲ್ಲ. ಬಿಸಿಲೇ ಇರಲಿ, ಮಳೆಯೇ ಇರಲಿ ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣ ಹೆಚ್ಚು ಅನುಕೂಲಕರ. ಈಗಲೂ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಮಂದಿ ಬಸ್ಸನ್ನೇ ಅವಲಂಬಿಸಿರುತಾರೆ, ಅವರ ಬಳಿ ದುಡ್ಡಿಲ್ಲ, ಬೈಕು ಕಾರಿಲ್ಲ ಎಂದಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಅಭ್ಯಾಸ, ಅನಿವಾರ್ಯ, ಅನುಕೂಲ. ಅದಕ್ಕೇ, ಯಾವುದೇ ಬಸ್ಸು ನೋಡಿದರೂ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಖಾಲಿ ಎನಿಸಿದರೂ, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಜನ ಜಾತ್ರೆ.
ಮೊನ್ನೆಯೂ ಅಷ್ಟೇ. ನಾನು ನನ್ನಾಕೆ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿದಾಗ ಬಹಳ ಖಾಲಿಯಿದ್ದ ಬಸ್ಸು, ಬರಬರುತ್ತಾ ತುಂಬುತ್ತಾ ಬಂತು. ಆಗಲೇ ಕೆಲವು ಹುಡುಗಿಯರು ಮುಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿದರು. ಶುರು ಆಯಿತು ನೋಡಿ ಢವ ಢವ.
ಸಧ್ಯ ಹತ್ತಿದವರು ಮುಂದಿನ ಎರಡು ಆಸನದಲ್ಲೇ ಕೂತರು. ಮತ್ತೆ ಮುಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆರಡು ಹುಡುಗಿಯರು, ಆಗಲೂ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಢವ ಢವ.
ಹೀಗಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಮಡದಿಗೆ ಹೇಳಿದಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಮುನಿಸು, ಸ್ವಲ್ಪ ನಗು.
ಮತ್ತೆ ಮುಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣ ಬರುವ ಮುಂಚೆಯೇ ಢವ ಢವ ಶುರು ಆಗಿತ್ತು. ಎನಿಸಿದಂತೆಯೇ ಕೆಲವು ಹೆಂಗಸರು ಹತ್ತಿದರು. ನಾನು ನನ್ನ ಆಸನ ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡಬೇಕಾಯಿತು(ಅಲ್ಲ, ಅವರದ್ದೇ ಅದು ಆಸನ- ಸೀಟು ಸ್ವಾಮಿ).
ನಾನು ಹಿಂದಿನ ಸೀಟು ಖಾಲಿಯಿಲ್ಲ ಎಂದು, ಹೆಂಡತಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಮೀಸಲಿರುವ ಆಸನದಲ್ಲೇ ಕೂತಿದ್ದೆ. ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಏಳಲೇ ಬೇಕಾಯಿತು.
ಮುಂಚೆಯೂ ಹೀಗೆ, ಹಿಂದಿನ ಸೀಟುಗಳು ಖಾಲಿ ಇಲ್ಲವೆಂದಾದರೆ, ಮುಂದಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಮೀಸಲಿರುವ ಸೀಟುಗಳಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದಷ್ಟೂ ಅವರಿಗೆ ಮೀಸಲಿರುವ ಆಸನಗಳಲ್ಲೇ ಕೊನೆಯ ಆಸನದಲ್ಲಿ ಕೂಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಯಾರಾದರೂ ಹುಡುಗಿಯರು, ಹೆಂಗಸರು ಹತ್ತಿದರೆ, ಮೊದಲ ಸೀಟುಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೂ ಭರ್ತಿಯಾದರೆ ಕೊನೆಯದಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು, ಇಲ್ಲ ನಾನೇ ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡುತ್ತಿದೆ(ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗಲೂ).
ಅದಕ್ಕೆ, ಅವರ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುವಾಗ ಹುಡುಗಿಯರು, ಹೆಂಗಸರು ಬಂದರೆ ಒಂಥರಾ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಢವ ಢವ, ಸೀಟು ಬಿಡಬೇಕಲ್ಲಪ್ಪಾ ಎಂದು...ಅಷ್ಟೇ...
ಮೊನ್ನೆ ಮುಂಬೈ ಹೋಗುವಾಗ, ಮನೆಯಿಂದ ಸಿಟಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ನಾನೂ ನನ್ನಾಕೆ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ಗೆ ಹೋದೆವು.
ಆಗಲೇ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು, ಇದನ್ನು ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಹೇಳಬೇಕೆಂದು. ಅದಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ ತಡೆಯಲಾರದೆ ನನ್ನಾಕೆಗೆ ಹೇಳಿದೆ, ಹೇಳಿ ಬೈಸಿಕೊಂಡೆ.
ಹೌದು, ಏಕೋ ಏನೋ, ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂತು ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುವಾಗ ಯಾವುದೇ ಹುಡುಗಿ, ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ನೋಡಲಿ, ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಏನೋ ಒಂದು ತರ ಢವ ಢವ, ಒಂಥರಾ ಕಸಿವಿಸಿ, ಒಂಥರಾ ಮೈ ನಡುಗತ್ತೆ.
ಮೊನ್ನೆ ಆದದ್ದೂ ಅದೇ. ಅದನ್ನೇ ನನ್ನಾಕೆಗೆ ಹೇಳಿ ಬೈಸಿಕೊಂಡೆ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಕೂತಿದ್ದರೂ ಹಾಗೇಕೆ? ಅದು ಹಾಗೇನೇ.
ನಾನು ನನ್ನ ೧೦ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ, ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯವಾಗಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. (ಈಗಿನವರು ಇನ್ನೂ ಸಣ್ಣ ವಯ್ಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಬಸ್ಸು, ರೈಲು, ವಿಮಾನಯಾನ ಮಾಡಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಮ್ಮಮ್ಮನಿಗೆ ನಾನು ಮಾಡಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಒಂದು ಸಾಹಸ, ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ದಿನದ ಪ್ರಯಾಣ ಒಬ್ಬ ಯೋಧನ ದಿನಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು. ಈಗಲೂ ಅದನ್ನು ಬಂದವರೆದುರು ಹೇಳಿ ನನ್ನ ಗುಣಗಾನ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ). ನನ್ನ ಶಾಲೆ ಮನೆಯಿಂದ ೧೦ ಕಿ ಮೀ ದೂರ, ಎರೆಡೆರಡು ಬಸ್ಸು ಬದಲಾಯಿಸಿ ನಾನೂ ನನ್ನ ಅಕ್ಕ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ನಾವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಮ್ಮಂತೆ ಸಾವಿರಾರು ಜನ ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಈಗಲೂ ನಿತ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಆಗಲೂ ಅಷ್ಟೇ, ಹೌದು ಅದೇ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದೆ, ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂತು ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುವಾಗ ಯಾರಾದರೂ ಹುಡುಗಿಯರು ಬಂದರೆ ಸಾಕು, ಮೈಯ್ಯೆಲ್ಲಾ ಕಂಪನ, ಒಂಥರಾ ಢವ ಢವ ಎದೆಯಲ್ಲಿ. ಹುಡುಗಿಯರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ವಯ್ಯಸ್ಸಿನ ಬೇಧವಿಲ್ಲ. ಸಣ್ಣವರಿದ್ದರೂ ಹಾಗೆ ದೊಡ್ಡವರಾದರೂ ಅಷ್ಟೇ. ಆಗಿಂದನೇ ಶುರುವಾಗಿದ್ದು.
ಮುಂಚೆ ಇನ್ನೂ ಸಣ್ಣಾವನಿದ್ದಾಗಲೂ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ, ಅಮ್ಮ ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ , ಆಗೆಲ್ಲಾ ಹೀಗಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.(ಹೌದು, ನನಗಿನ್ನೊ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ).
ಪ್ರೌಢಶಾಲೆಯ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಲಿಲ್ಲ, ಸೈಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಹೋದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು. ಆದರೂ, ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂತು ಹೋಗುವಾಗ ಹೀಗೆ ಆಗುತ್ತಿದ್ದುದುಂಟು.
ಇನ್ನು ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಆಗಾಗ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ವಯಸ್ಸೂ, ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಎರಡೂ ಹೆಚ್ಚಿತ್ತು. ಆಗ ಯಾರಾದರೂ ಹುಡುಗಿಯರು ಬಂದರೆ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನಡುಕ (ನಡುಕ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಅದೊಂಥರಾ ಕಂಪನ ಎಂದಷ್ಟೇ ಹೇಳಬಹುದು) ಉಂಟಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಯಾವುದಾದರೂ ನಿಲ್ದಾಣ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದರೇ ಸಾಕು, ಆಗಲೇ ಢವ ಢವ ಶುರು ಆಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಇಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ, ಹುಡುಗಿಯರ ವಯ್ಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬೇಧವಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹೆಂಗಸರು ಬಂದರೂ ಹೀಗೇ ಆಗಲು ಶುರುವಾಯಿತು. ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಮುದುಕಿಯರನ್ನು (ಕ್ಷಮಿಸಿ, ವಯಸ್ಸಾದ ಹೆಂಗಸರು) ನೋಡಿದಾಗಲೂ ಇದು ಹೀಗೇನೆ. ಎನ್ಮಾಡಲಿ ನಾನು ಬೆಳೆದು ಬಂದ ವಾತಾವರಣವೇ ಹಾಗಿತ್ತು.
ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ, ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣವೇ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು, ಬಹುಶಃ ನಿಂತೇ ಹೋಯಿತು ಎನ್ನಬಹುದು. ಬೆಲ್ ಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಕಂಪನಿಯದ್ದೇ ಬಸ್ಸಿತ್ತು, ಆನಂತರ ನನ್ನದೇ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನ, ತದ ನಂತರ ಕಾರು. ಹೀಗೆ ಬಸ್ಸಿನ ಸಂಪರ್ಕ ಕ್ರಮೇಣ ನಿಂತೇ ಹೋಯಿತು. ತೀರಾ ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣ, ನಂತರ ನನ್ನ ಢವ ಢವ....
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣವೇ ಸುಖಕರ, ಒಂಥರಾ ಆನಂದ(ಢವ ಢವ ಅಲ್ಲ). ಟ್ರಾಫಿಕ್ನ ಕಿರಿ ಕಿರಿ ಇಲ್ಲ, ಮೈ ಕೈ ನೋವು, ಬೆನ್ನು ನೋವಿಲ್ಲ. ಧೂಳು, ಪೆಟ್ರೋಲ್ ದುಡ್ಡು ಅನ್ನುವಂತಿಲ್ಲ. ಬಿಸಿಲೇ ಇರಲಿ, ಮಳೆಯೇ ಇರಲಿ ಬಸ್ಸಿನ ಪ್ರಯಾಣ ಹೆಚ್ಚು ಅನುಕೂಲಕರ. ಈಗಲೂ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಮಂದಿ ಬಸ್ಸನ್ನೇ ಅವಲಂಬಿಸಿರುತಾರೆ, ಅವರ ಬಳಿ ದುಡ್ಡಿಲ್ಲ, ಬೈಕು ಕಾರಿಲ್ಲ ಎಂದಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಅಭ್ಯಾಸ, ಅನಿವಾರ್ಯ, ಅನುಕೂಲ. ಅದಕ್ಕೇ, ಯಾವುದೇ ಬಸ್ಸು ನೋಡಿದರೂ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಖಾಲಿ ಎನಿಸಿದರೂ, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಜನ ಜಾತ್ರೆ.
ಮೊನ್ನೆಯೂ ಅಷ್ಟೇ. ನಾನು ನನ್ನಾಕೆ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿದಾಗ ಬಹಳ ಖಾಲಿಯಿದ್ದ ಬಸ್ಸು, ಬರಬರುತ್ತಾ ತುಂಬುತ್ತಾ ಬಂತು. ಆಗಲೇ ಕೆಲವು ಹುಡುಗಿಯರು ಮುಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿದರು. ಶುರು ಆಯಿತು ನೋಡಿ ಢವ ಢವ.
ಸಧ್ಯ ಹತ್ತಿದವರು ಮುಂದಿನ ಎರಡು ಆಸನದಲ್ಲೇ ಕೂತರು. ಮತ್ತೆ ಮುಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆರಡು ಹುಡುಗಿಯರು, ಆಗಲೂ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಢವ ಢವ.
ಹೀಗಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಮಡದಿಗೆ ಹೇಳಿದಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಮುನಿಸು, ಸ್ವಲ್ಪ ನಗು.
ಮತ್ತೆ ಮುಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣ ಬರುವ ಮುಂಚೆಯೇ ಢವ ಢವ ಶುರು ಆಗಿತ್ತು. ಎನಿಸಿದಂತೆಯೇ ಕೆಲವು ಹೆಂಗಸರು ಹತ್ತಿದರು. ನಾನು ನನ್ನ ಆಸನ ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡಬೇಕಾಯಿತು(ಅಲ್ಲ, ಅವರದ್ದೇ ಅದು ಆಸನ- ಸೀಟು ಸ್ವಾಮಿ).
ನಾನು ಹಿಂದಿನ ಸೀಟು ಖಾಲಿಯಿಲ್ಲ ಎಂದು, ಹೆಂಡತಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಮೀಸಲಿರುವ ಆಸನದಲ್ಲೇ ಕೂತಿದ್ದೆ. ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಏಳಲೇ ಬೇಕಾಯಿತು.
ಮುಂಚೆಯೂ ಹೀಗೆ, ಹಿಂದಿನ ಸೀಟುಗಳು ಖಾಲಿ ಇಲ್ಲವೆಂದಾದರೆ, ಮುಂದಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಮೀಸಲಿರುವ ಸೀಟುಗಳಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದಷ್ಟೂ ಅವರಿಗೆ ಮೀಸಲಿರುವ ಆಸನಗಳಲ್ಲೇ ಕೊನೆಯ ಆಸನದಲ್ಲಿ ಕೂಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಯಾರಾದರೂ ಹುಡುಗಿಯರು, ಹೆಂಗಸರು ಹತ್ತಿದರೆ, ಮೊದಲ ಸೀಟುಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೂ ಭರ್ತಿಯಾದರೆ ಕೊನೆಯದಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು, ಇಲ್ಲ ನಾನೇ ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡುತ್ತಿದೆ(ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗಲೂ).
ಅದಕ್ಕೆ, ಅವರ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುವಾಗ ಹುಡುಗಿಯರು, ಹೆಂಗಸರು ಬಂದರೆ ಒಂಥರಾ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಢವ ಢವ, ಸೀಟು ಬಿಡಬೇಕಲ್ಲಪ್ಪಾ ಎಂದು...ಅಷ್ಟೇ...
Ha ha ha super anna
ReplyDeleteThanks Milan :)
Delete���� ನನಗು ಡವ ಡವ��
ReplyDeleteHAHA
DeleteHa ha Supreet......namge Maja Maja eddeli anta heloke....��
ReplyDeletehaha..office alli ee rules apply aagalla :) aadru bit kodtini bidi :)
DeleteHaha nice one 😊
ReplyDeleteNature is so beautiful
ReplyDelete😊
Delete